hayat tüm açmazlarıyla tüm zorluklarıyla karşımda koca bir dağ gibi duruyor.Yapmam gereken o kadar çok iş,halletmem gereken o kadar dert varken ,hala telefonla joker hakkını kullanmak isteyen adam misali birilerinden yardım eli beklemek beni düşündürüyor.Hayatıma yaptığım asma kat çöktü çökecek gibi.Acıyla olgunlaşan her insan gibi,yenlip düşmelerimden ders çıkardığımı zannedip de aynı olayla tekrar karşılaşınca amatör gibi davranıyo olmam kendime uyuz olmama yol açıyor.Şunu anlıyorum ki acıya bağışıklık olmuyo,düşüp düşüp dizinden kanayan yaralara rağmen koşmaya çalışan sokak çocukları gibiyim bu aralar....içimde ağlayan bi yerler var galiba..azcık neşesiz,azcık kırılgan azcık da alınganımmmm
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder